Oczywiście niezmiennie warto wjechać na Sveti Jure, 1762m przewyższania, tylko że te ciągłe asfalty nie pasują do szerokich opon. Jedynym utrudnieniem podczas zjazdu z Jurego może być rozmijające się z nami auto lub bora, porywisty wiatr opadający z gór, który uderza niespodziewanie, spychając na niebezpieczne pobocze.

Gdy spojrzymy z przybrzeżnych miejscowości na otaczające góry, wydają się one zupełnie niedostępne dla rowerów. Pionowa ściana skał rezerwatu przyrody Biokovo najlepiej nadaje się do wspinaczki skałkowej. Uparcie jednak chciałem odnaleźć choćby jedną ścieżkę, aby móc wykorzystać rower MTB także na zjeździe.

Po zakupie dokładnej mapy, ruszyłem więc 10 kilometrowym łagodnym, asfaltowym podjazdem z miejscowości Brela, w kierunku Gornja Brela. Tutaj rozpoczyna się ścieżka dydaktyczna na szczyt 572 m n.p.m. - Sveti Nikola. Kamienisty szlak został wydeptany przez pielgrzymów, wędrujących od kilkuset lat do kaplicy na wierzchołku pobliskiej góry. Biegnie on doliną wąwozu i łagodnie pnie się do góry. Usłany jest wyboistymi kamieniami, przez co nie jest łatwo utrzymać się w siodle, dlatego wybieram opcję chill i prowadzę rower przez większość trasy.


Dojrzałe końcem sierpnia smokvy (figi) utrudniają żwawe poruszanie się naprzód. Dobrze jest wybrać się na tę trasę przed godziną 8 rano, gdy w wąwozie panuje jeszcze przyjemny chłód i poczuć można zapach piniowego lasku.


Po dotarciu na szczyt, natychmiast przenika mnie klimat tego miejsca - imponujący widok i zupełna cisza przerywana delikatnym odgłosem cykad z doliny na długi czas sadza mnie na rozgrzanych kamieniach. Całe wzgórze usłane jest kamiennymi tablicami, pod którymi kryją się piwniczki ze szczątkami ludzi. Jedna z nich załamała się po zimie i odsłoniła zawartość, w takich chwilach chyba każdy z nas przysiadłby na moment, by poukładać sobie wartości.


Ruszam w kierunku doliny, początek bardzo trudny, niosę rower, lecz już po kilkudziesięciu metrach można próbować jechać dalej. Kilkukrotnie utykam ze strachu na sporym kamieniu lub decyduję się odcinek pokonać pieszo. Prawdziwie dzika górska ścieżka łagodnieje podczas zbliżenia się do doliny i w zależności od umiejętności, pozwala „na więcej". Dobrze, że zabrałem ze sobą fulla, przydałyby się jednak jeszcze ochraniacze na łokcie i kolana.


W dolinie, po wyrównaniu emocji i płynów, rozpoczynam krótki podjazd na Sveti Kajo, z którego rozpościera się widok na morze... to chyba najpiękniejsza kombinacja, góry i morze właśnie, znów potrzebuję trochę czasu, aby nacieszyć się widokiem. Po kilkunastu minutach spokojnie ruszam w dół, bo jazda po tak luźnych kamieniach jest mi zupełnie obca. Za kilkaset metrów natrafiam na rozwidlenie szlaku, oba prowadzą do Breli, jeden pokazuje 1.15h drugi 1h w wersji pieszej. Dłuższy szlak już znam z poprzednich dni, jest całkowicie do zjechania w siodle i zapewnia wspaniałe widoki, wybieram oczywiście ten nieznany.


Szczęście mi dopisuje, tak technicznych agrafek nie było mi jeszcze dane nigdy w życiu jechać, znów muszę dawać z siebie wszystko, aby utrzymać się na rowerze, dreszczyku dodają kilkumetrowe urwiska. Wspaniała trasa, było warto zaryzykować jazdę w ciemno!


Na koniec jeszcze kilka rad. Koniecznie ruszajcie na tą trasę co najmniej w parze, szlaki są bardzo rzadko uczęszczane i na pomoc można się nie doczekać. Opony tylko bezdętkowe, zalane świeżym mleczkiem, ilość kolczastej roślinności jest niespotykana. I oczywiście woda, dużo wody do picia.